fot. Sanktuarium w Grodowcu

Grodowiec położony jest we wschodniej części Wzgórz Dalkowskich, na wzniesieniu o wysokości 157 metrów n.p.m.. Od południa otoczony jest lasami. Ze względu na malownicze położenie zyskała miano „Głogowskiej Szwajcarii”. Mimo przynależności Grodowca do Powiatu Polkowickiego, miejscowość bardziej identyfikowana jest z Głogowem (chodzi o lepsze połączenie komunikacyjne – PKS i przyzwyczajenie mieszkańców do przynależności do Głogowa – Powiat Polkowicki jest stosunkowo młodym powiatem).

Sanktuarium Matki Bożej w Grodowcu powstało pod koniec XII wieku.

W 1591 roku kościół spłonął podczas pożaru, który wybuchł w wyniku uderzenia pioruna. Spaliło się wszystko, łącznie z aktami kościelnymi i wyposażeniem.
W zgliszczach i popiele spalonego kościoła znaleziono cudem ocalały, łaskami słynący obraz Matki Bożej i umieszczono go w murze przykościelnym obok starego grobowca.

Ocalenie obrazu przyczyniło się do wznowienia i wzmożenia ruchu pielgrzymkowego. Dla zdobycia środków na budowę nowego kościoła ówczesny proboszcz – Kacper Sellius sprzedał cześć posiadłości baronowi von Stasch (chodzi o majątek kościelny we wsi, obecnie przysiółku, Bieńków), a za uzyskane pieniądze rozpoczął budowę kościoła w 1591 roku (pierwszym proboszczem w Grodowcu był wg wspomnianego już księcia śląskiego Henryka III – ksiądz Wojsław. Dalsze wzmianki o kolejnych proboszczach i parafii zawierają kolejne dokumenty książąt śląskich).

W lutym 1602 roku przeniesiono obraz Maryi do nowego kościoła i od tego czasu Jej kult wzrastał aż do wybuchu wojny trzydziestoletniej (1618 – 1648), podczas której jak już wcześniej wspominano parafia została spustoszona i życie katolickie na Śląsku zamarło. Zaginął również cudowny obraz. Na starych rycinach i na niektórych wotach Grodowieckiego Sanktuarium zachowała się podobizna tego obrazu.

Z przeprowadzonej w 1670 roku wizytacji biskupiej wynikało że w Grodowieckim Sanktuarium urządzano – oczywiście za zezwoleniem biskupa wrocławskiego –  uroczysty odpust w dniu 08 września, w święto Narodzenia Najświętszej Maryi Panny (obecnie dodatkowy odpust jest 15 sierpnia w uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i kilka mniejszych odpustów, a Grodowiec należy dziś do Diecezji Zielonogórsko – Gorzowskiej i jest najbardziej wysuniętą na południe parafią tej diecezji.). Każdego roku przybywało i nadal przybywa po kilka tysięcy pielgrzymów i turystów, bo oczywiście nie wszyscy przybywający to pielgrzymi.

Księga uzdrowień z roku 1691 wymienia 47 cudownych uzdrowień za przyczyną Matki Bożej Grodowieckiej.

Ponieważ ruch pielgrzymkowy był coraz częstszy, a rozrastająca się sława cudownego miejsca spowodowała, że zaczęto myśleć o powiększeniu kościoła, bo ten nie mógł pomieścić pielgrzymów. Gmina, właściciele ziemscy oraz w dużej mierze coraz liczniej przybywający pielgrzymi sfinansowali przebudowę kościoła. Tak wiec w latach 1702 – 1724 dobudowano dwie nawy boczne w stylu barokowym. 01 lipca 1724 roku biskup sufragan wrocławski Daniel Sommerfeld konsekrował rozbudowaną Świątynię.
W 1755 roku wykonano bramę łączącą kaplice Góry Oliwnej, w latach 1761-1776 wykonano ołtarz św. Barbary i św. Jana Chrzciciela.