Większość kamieni i cegieł, które najpierw ułożono, a następnie burzono, palono czy przekładano, jest żywym świadectwem zmienności czasów i obyczajów. Śledząc dzieje wybranych przez nas dolnośląskich zamków i pałaców, nietrudno zauważyć, że większość z nich oprawiono w niemal identyczne historyczne ramy. Wzniesione przez jednego z Piastów (zamki) lub bogatych niemieckich właścicieli (pałace), następnie sprzedawane, darowane, atakowane i łupione, najczęściej nie sprostały swojemu warownemu czy reprezentacyjnemu przeznaczeniu i popadły w ruinę. Łączą je ze sobą nawet osoby architektów, którzy podjęli próbę odbudowy niektórych! Mimo wspólnych genów każda z budowli zachowała jednak swoją odrębną charakterystykę, a już na pewno ubrała się w swój wyjątkowy klimat.

Przez epoki wiodą nas przede wszystkim ludzie – ci najdawniejsi pozostają żywi w przekazach na granicy historii i legendy. Inni, poprzez swoje dzieła, są wciąż obecni i dają nam świadectwo swej niezwykłości. Wreszcie ci współcześni, podejmujący ogromny trud podniesienia materialnej i duchowej kultury Dolnego Śląska w czasach z wolna rodzącej się, po tylu latach zawirowań, stabilizacji. Oni to zwracają się ku przeszłości w najróżniejszych działaniach kulturalnych, począwszy od spektakularnych rekonstrukcji bitew, po prozaiczne odtwarzanie kuchennych przepisów. Paradoksalnie wpływają w ten sposób dobitnie na przyszłość, kształtując poprzez swoje zabiegi zupełnie nowe wzorce. Podczas wędrówki dolnośląskim odcinkiem Europejskiego Szlaku Zamków i Pałaców będziemy patrzeć na te same mury, co nasi przodkowie, odpoczniemy pośród tej samej zieleni, co dawni rycerze, być może skosztujemy tych samych potraw. Bogatsi o doświadczenia minionych epok, mamy szansę odbyć fascynującą podróż w czasie i przestrzeni, ale też wyciągnąć z niej cenną naukę na przyszłość.