Jego syn również nie był lepszy i swoich postępowaniem doprowadził do wiecznego strachu u służby, a jedna z przepięknych miejscowych dziewcząt uciekając przed nim zrozpaczona rzuciła się do Bystrzycy i utonęła. Miejsce, w którym straciła życie, podobno do dzisiaj jest niebezpieczne dla pływaków, bo ciemna woda tworzy tutaj wir. Miejscowi mawiają, że czasem tylko jakiś czarny ptak przeleci tamtędy, z żałosnym krzykiem krążąc nad miejscem utonięcia dziewczyny.

Kiedy hrabia umarł, wśród poddanych nastała radość. Niestety, nie na długo. Wracając z pogrzebu, zobaczyli nieboszczyka stojącego przy oknie swej komnaty. Na ten widok zamarli. Tak przebywał w zamku przez jakiś czas, potem jednak znikł i za siedzibę obrał sobie jedną z pobliskich gór. Służąca musiała mu stale nosić jedzenie – punktualnie o godzinie dwunastej, postawić i oddalić się, nie oglądając się za siebie. Przybywając następnym razem, dziewczyna zastawała zawsze sztukę srebra, jako zapłatę. Raz jednak, gdy spóźniła się nieco, otrzymała tak straszny policzek, że padła i przeleżała dłuższy czas nieprzytomna, a gdy oprzytomniała i zawlekła się do wioski, zmarła wkrótce potem. Od tego czasu nikt już nie chciał nosić jedzenia na górę.

Straszny hrabia dawał odtąd o sobie znać tylko w ten sposób, że przechodniów (i to nawet doskonale znających tę okolicę), sprowadzał z właściwej drogi, jeżeli szli około południa w pobliżu tego miejsca. Pozostał też w zamku jego portret, przedstawiający go na koniu, z batem w ręce. Bat ten trzaskał chwilami tak, że słychać było w całym zamku. Stary hrabia patrzył na wszystkich swymi złymi oczyma, aż dreszcz lęku przenikał każdego; jeśli zaś ktoś dotknął portretu, podnosił się piekielny hałas. Gdy zamek objął nowy właściciel, rozkazał zdjąć portret ze ściany. Wynieśli go i w zamku wreszcie zapanował spokój.

Tekst i fot. Marek Perzyński

Podobne artykuły: